W branży marketingowej pojawiają się pewne powtarzalne sytuacje sporne. Poza klasycznymi sporami z innymi podmiotami działającymi na rynku, warto też wskazać na problem tzw. ukrytej reklamy. Jej stosowanie może narazić nas na problemy w relacji z Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, ale także na spory z konsumentami i naszymi konkurentami. Poza tym trzeba też zwrócić uwagę na zagadnienia związane z prawami autorskimi i nieumiejętnym formułowaniem umów.
Pojęcie mema (ang. meme) zawdzięczamy Richardowi Dawkinsowi, który już w 1976 r. określił mem jako jednostkę przekazu kulturowego lub naśladownictwa, którą można traktować jako komplementarną w stosunku do genów będących przekazem informacji biologicznej. Samą nazwę „mem” naukowiec stworzył właśnie poprzez analogię do pojęcia genu. Jako przykłady memów podawał już wtedy melodie, powiedzonka lub idee. Współcześnie memy kojarzone są głównie z humorystycznymi treściami (obrazki, filmiki, teksty) powielanymi powszechnie przez użytkowników internetu. Memy na stałe wpisały się w obraz współczesnego internetu. Coraz częściej są również komercjalizowane i wykorzystywane w marketingu internetowym (tzw. meme marketing). Choć memy nie posiadają definicji legalnej i nie odnosi się do nich wprost żaden akt prawny, to ich tworzenie i rozpowszechnianie nie jest obojętne pod względem prawnym. Szczególnie istotna może okazać się ocena mema z punktu widzenia uregulowań ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych[1].
Działalność marketingowa wiąże się na co dzień z przekazywaniem danych klientów innym podmiotom, które realizują określone usługi dla administratora danych, np. prowadzą jego profile w mediach społecznościowych czy dostarczają narzędzi do wysyłania newslettera. Dla zapewnienia zgodnego z prawem przepływu danych osobowych, trzeba skorzystać w tych sytuacjach z mechanizmu powierzenia przetwarzania danych osobowych.
W toku wykonywania obowiązków służbowych pracownicy często uzyskują dostęp do danych klientów pracodawcy. Jest to niezbędne, aby kontaktować się z klientem i załatwiać sprawy powierzone przez klienta. Zdarza się, że pracownik wykrada bazę danych klientów i zachowuje ją dla własnych potrzeb. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy pracownik rozstaje się z pracodawcą i planuje rozpoczęcie własnej, konkurencyjnej działalności w tej samej branży, a dane klientów chce wykorzystać, aby zaproponować im własne usługi. Taka sytuacja jest dużym zagrożeniem biznesowym dla przedsiębiorcy i grozi utratą klientów. Pracownik, który dotychczas współpracował z klientem, ma o nim dużą wiedzę. Może więc zaproponować usługę „skrojoną” na miarę potrzeb klienta i namawiać klienta, aby kontynuował współpracę z osobą, którą już zna i z którą relacja układała mu się dotychczas dobrze. Aby uniknąć opisanych zagrożeń, warto wiedzieć, jak chronić się przed kradzieżą baz danych na kilku poziomach.
Prawo wymaga, by każdy sklep internetowy działał w oparciu o regulamin. Trzeba jednak pamiętać, że jego treść nie może być dowolna. Przepisy określają, jakie zagadnienia muszą znaleźć się w tym dokumencie, ale jednocześnie zawierają sporo ograniczeń w zakresie sposobu uregulowania pewnych kwestii, zwłaszcza jeżeli e-sklep adresuje swoją ofertę do konsumentów. Nie można też zapomnieć o wymogach prawnych odnoszących się do sposobu akceptacji regulaminu. Jeżeli nie dochowamy odpowiednich formalności, wówczas nasi klienci nie będą związani jego postanowieniami.
